درحالی که تئوری‌های فعلی بر رد امکان وجود ستارگان غول‌پیکر تأکید می‌کنند، دانشمندان موفق به شناسایی چهار ستاره‌ای شدند که این قوانین را بطور کلی نقض کرده‌اند.

در سال 2010 میلادی محققان ناسا موفق به کشف چهار ستاره غول پیکر در ابعاد 300 برابر خورشید شدند. 



پیش از این محققان با رصد کهکشان راه شیری و سایر کهکشان ها، حد نهایی اندازه ستارگان را حداکثر 150 برابر جرم خورشید پیش بینی کرده بودند، اما این ستارگان جرمی دو برابر جرم مطرح شده در تئوری‌های علم نجوم دارند.

تحقیقات جدید در دانشگاه بن آلمان نشان می‌دهد، این ستارگان که در سحابی رطیل قرار دارند، بخشی از خوشه عظیم ستاره‌ای R136 در «ابر ماژلانی بزرگ» (LMC)‌ هستند که در فاصله 160 هزار سال نوری با زمین قرار گرفته اند.

ابر ماژلانی بزرگ (LMC) سومین کهکشان نزدیک به کهکشان راه شیری محسوب می شود.

محققان این دانشگاه یک مدل شبیه سازی رایانه ای از فعل و انفعالات بین ستاره ای شبیه خوشه ستاره ای R136 تهیه کردند که در آن 170 هزار ستاره با جرم طبیعی در کنار یکدیگر چیده شدند.

برای محاسبه تغییرات این سیستم عظیم ستاره ای در طول زمان، بیش از 510 هزار محاسبه در خصوص اثرات جاذبه، واکنش های هسته ای بین ستاره ای و انرژی آزاد شده از هر ستاره در زمان برخورد دو ستاره با یکدیگر انجام شد.

پروفسور «پاول کروپا» از نویسندگان این تحقیق تأکید می‌کند: فرایند زایش و شکل‌گیری ستارگان صرف نظر از زادگاه ستاره‌ای آنها یک پدیده کلی است و این چهار ستاره فوق درخشان و بسیار عظیم در خوشه R136 پایان محدودیت ابعاد ستارگان را نشان می‌دهند.